یک سبد تنهایی

مجال نمی شود و گرنه از لای چشم هایت می شود شب ها را شمرد و ستاره های وحشی را از گوشه چشم هات رصد کرد. هزار شعر در چشم هات خانه کرده هزار بیت عاشقانه از مژه هایت سرریز می کند تا دل شاعری را به بند کشد و دلش را به نگاهی گره زند. شاعر خوبی خواهم شد تا در گرگ و میش چشم هایت عشق را خالصانه جستجو کنم و فلک را گره بزنم به پیشانی بلندت تا آسمان در انعکاس چشم هایت آبی ترین صحنه هستی شود شاعر خوبی خواهم شد اگر یک روز با چشم هات جهان را به نظاره بنشینم. بگوی که ردیف زیبای 'چشم هات ' را کجای شعرم به عاریت بگذارم تا نسیم گاهان سحر از روشنی شان بر خود لباس عافیت بپوش یک سبد تنهایی ...

یک خستگی عمیق روی دلم نشسته یک اه سنگین یک بغض نامعلوم یک درد کاری. انگار دنیا را بغل کرده باشم و از بخشش خدا دور شده باشم. حس بنده ای را دارم که به خدا اعتماد نکرد و در عوض با دنیا معامله کرد بنده ای که می دانست چه می خواهد اما از آنچه پیش آمد بی خبر شد و بی خبر ماند. حس سنگین ترس تمام سلول‌های بدنم را گرفته و دارد خفه ام می کند. کاش آغوش خدا باز می شد تا پناهنده دائمی اش می شدم کاش رشته نامرئی دردها از حرکت باز ایستد تا اکسیژنی دوباره به حیاتم برگردد. خسته ام و دلم می خواهد اغوشی برای گریستنم باز شود خسته ام و دوست دارم پلک هایم را ببندم و دنیای کنونی یک سبد تنهایی ...

حس و... حال من پس از رمان چراغ ها را من خاموش می کنم  اثر زویا پیرزاد...    رمانی که به زیبایی احساس و عاطفه یک زن نگران را نسبت به تمامیت زندگی بازتاب می دهد.  احساس میکنم خود خود کلاریسم. با نمه . هایی از آلیس و اندکی امیل.  کلاریسم همیشه نگران امور خانه همیشه پشتیبان عاطفی و احساسی دیگران.  و  آلیسم در جستجوی همسری مهربان.  و چراغ های عاطفه من سالهاست خاموش است سالهاست عشقی متروک در دلم راه می رود نه قدرتی دارد و نه می شناسمش چراغ ها سالهاست بی سو در افق محوند و دیگر ستاره ای در اسمان من ندرخشید و مردی نخندید تا شاخه صورتی رز را شادمانه  بگیرد یک سبد تنهایی ...

حس تلخی است مثل قهوه تلخ مثل شکلات تلخ حتی تلخ تر که در سی و اند سالگی  احساس تنهایی کنی.  که شانه هیچ مردی نباشد تکیه گاهت شود  و آرامش بخشت  حس تلخی است  که غصه هایت را فرو بری و تلخ لبخند بزنی.  مثل جوی آب در من جاری است در سی و اند سالگی ام راه می رود و قدم می زند.  موجودی ترسناک  فراتر از همه بغض ها و تجارب این تنهایی تلخ این افسانه تاریک...  تنهایم و هنوز مردی نیست که  در کم کند و دوستم بدارد و دردهایم را بشنود حقیقت دارد این روزهای تلخ با خودم قرار می گذارم لب رودخانه  کنار حوض  در دل جنگل های وحشی با خودم  خود تنهایم  ابرها گریه دارم سالها بغض نهان و ن یک سبد تنهایی ...

از ده مرداد تا به امروز در اینجا سرزمین من لردگان 35بار زمین لرزید.    روزهای اول انقدر استرس بالا گرفت که قسمت چپ سرم درد میکرد.    و پناه بردم به ایندرال و گل گاوزبان و استوخودوس.    دیشب برای اولین بار در مدرسه اسکان دادیم خودمان را.    مسوولان ان طور که باید اطلاع رسانی نکردند حتی تعداد بسیاری از کودکان ترس های شبانه برداشته اند و من در گمان بچگانه خود...  ای کاش صدا و سیما از طریق شبکه جهان بین اطلاع رسانی و هشدار لازم را می داد ای کاش یک مشاور کودک با بچه ها حرف می زد.  ای کاش...  امروز 7روز از روزهای پرتنش می گذرد  امروز وسائل لازم بحران را در دو سبد آما یک سبد تنهایی ...