هنوز تنهایم

مثل قهوه تلخ

مثل شکلات تلخ

حتی تلخ تر

که در سی و اند سالگی 

احساس تنهایی کنی. 

که شانه هیچ مردی نباشد تکیه گاهت شود 

و آرامش بخشت 

حس تلخی است 

که غصه هایت را فرو بری

و تلخ لبخند بزنی. 

مثل جوی آب در من جاری است

در سی و اند سالگی ام راه می رود

و قدم می زند. 

موجودی ترسناک 

فراتر از همه بغض ها و تجارب

این تنهایی تلخ

این افسانه تاریک... 

تنهایم و هنوز مردی نیست که 

در کم کند و دوستم بدارد

و دردهایم را بشنود

حقیقت دارد این روزهای تلخ

با خودم قرار می گذارم

لب رودخانه 

کنار حوض 

در دل جنگل های وحشی

با خودم 

خود تنهایم 

ابرها گریه دارم

سالها بغض نهان و ناگفته هایی زیاد.. 

تنهایم و هیچ کس تنهایی تلخم را 

باور نکرد.