چشم هات

مجال نمی شود و گرنه از لای چشم هایت می شود شب ها را شمرد و ستاره های وحشی را از گوشه چشم هات رصد کرد. هزار شعر در چشم هات خانه کرده هزار بیت عاشقانه از مژه هایت سرریز می کند تا دل شاعری را به بند کشد و دلش را به نگاهی گره زند. شاعر خوبی خواهم شد تا در گرگ و میش چشم هایت عشق را خالصانه جستجو کنم و فلک را گره بزنم به پیشانی بلندت تا آسمان در انعکاس چشم هایت آبی ترین صحنه هستی شود شاعر خوبی خواهم شد اگر یک روز با چشم هات جهان را به نظاره بنشینم. بگوی که ردیف زیبای 'چشم هات ' را کجای شعرم به عاریت بگذارم تا نسیم گاهان سحر از روشنی شان بر خود لباس عافیت بپوشاند و در کشاکش زیبایی شان غنچه ها به خنده لب بگشایند. چشم هایت را به من به من عاشق قرض ده تا زمانی در تحیر لامکانی و لازمانی دست به درگاه ابدیت دراز کرده و مهر را جستجو کنم. هنوز ستاره ها از چشم هایت فرو می ریزد و هنوز دختری شاعر مرواریدهایی در دست به بلندای آفتاب جمالت نظر دارد. بگذار شبی را در چشم هات بیتوته کنم. یک سبد تنهایی ...